அந்த இருவரில் ஒருவன் தன்னுடைய எஜமானனைப் பார்த்தவுடன் தரைமட்டும் தாழ்ந்து வணங்குவான். அவரிடம் சிரிக்கச் சிரிக்கப் பேசி அவருக்கே தெரியாமல் காரியம் சாதிப்பான். ஆனால் அவர் அங்கிருந்து போய்விட்டால் அவ்வளவுதான், ஒருவேலையும் செய்யாமல் சோம்பேறித்தனமாய் சுற்றுவான். அது என்னவோ அவனைத் தான் எஜமானனுக்குப் பிடித்திருந்தது.
இன்னொரு வேலையாளோ தன் வேலையுண்டு, காரியமுண்டு என்று இருப்பான். கடின உழைப்பாளி. தன்னுடைய எஜமானன் வந்தாலும்கூட சிறிதாக மரியாதை செலுத்துவதோடு சரி, வேறு ஒன்றும் செய்யமாட்டான். இதனால் அந்த பணக்காரருக்கு இரண்டாவது வேலையாளைக் கொஞ்சம் பிடிக்கவில்லை. “என்ன இவன், நாம் வருவதைக்கூட கண்டுகொள்ளாமல் இப்படி இருக்கிறானே” என்று உள்ளுக்குள் புழுங்கித் தள்ளினார்.
நாட்கள் சென்றன. ஒருநாள் அந்த பணக்காரர் திடிரென்று தன்னுடைய காய்கறித் தோட்டத்திற்கு வருகை புரிந்தார். அங்கே முதலாவது வேலையாளோ, தண்ணீர் தோட்டத்திற்குப் பாய்ந்து, அருகே இருந்த தரிசு நிலத்திற்கு பாய்வதைக்கூட அறியாமல், ஒரு மரத்திற்குக்கீழே துண்டை விரித்து அயர்ந்து தூங்கிக்கொண்டிருந்தான். இதைப் பார்த்ததும் அந்த பணக்காரருக்கு சரியான கோபம் வந்தது.
உடனே அருகே கிடந்த ஒரு கம்பை எடுத்து, அவனை அடிஅடியென அடித்தார். “உன்னை நான் மிகவும் நம்பினேனே. நீ இப்படி நடந்துகொள்வாய் என்று கொஞ்சமும் நம்பவில்லை” என்று சொல்லி, அவனை வேலையிலிருந்து தூக்கினார்.
ஆனால் அவர் இரண்டாவது வேலையாளைப் பார்த்தபோது, அவன் தன்னுடைய வேலையை மிக மும்முரமாகச் செய்துகொண்டிருந்தான். தோட்டத்திலிருந்த காய்கறிகளை எல்லாம் பறித்து, சந்தைக்கு அனுப்பிக்கொண்டிருந்தான். இதைப் பார்த்த்தும் அவருக்கு மிகவும் ஆச்சரியமாகப் போய்விட்டது. உடனே அவர் அந்த பணியாளரிடம் சென்று, “இதுவரை உன்னை நான் தவறாக நினைத்துவிட்டான். ஆனால் இப்போதுதான் புரிந்தது நீ எவ்வளவு கடின உழைப்பாளி, பொறுப்புள்ளவன் என்று. எனவே நான் உன்னை இந்த காய்கறித் தோட்டம் முழுமைக்கும் பொறுப்பாளராக நியமிக்கிறேன்” என்றார்.
இது விவேகானந்தர் சொன்ன ஓர் உருவகக் கதை. இந்தக் கதையில் வரும் எஜமானன் கடவுள், எஜமானனைக் கண்டதும் குலைவதும், அவரைப் பற்றி உயர்வாகப் பேசிவிட்டு, அவர் சென்றபிறகு ஒருவேலையும் செய்யாது இருக்கின்ற வேலையாள் கடவுளின் வார்த்தையைக் கேட்டுவிட்டு அத்தோடு தங்களுடைய கடமை முடிந்துவிட்டது என்று திருப்திகொள்பவர்களைப் போன்றவர்கள். எஜமானன் கொடுத்த வேலையை கண்ணும் கருத்துமாய் செய்கின்ற வேலையாளோ இறைவார்த்தையைக் கேட்டு, அதன்படி தங்களுடைய வாழ்வை அமைத்துக்கொள்பவர்களைப் போன்றவர்கள். இவர்கள்தான் இறைவனுக்கு உகந்த வாழ்க்கை வாழ்பவர்கள் என்பார் அவர்.
நற்செய்தி வாசகத்தில் ஆண்டவர் இயேசு போதித்துக் கொண்டிருத்தபோது, கூட்டத்திலிருந்து பெண் ஒருவர் எழுந்து, “உம்மைக் கருத்தாங்கி பாலூட்டி வளர்த்த உம் தாய் பேறுபெற்றவர்” என்கிறார். அதற்கு ஆண்டவர் இயேசுவோ, “இறைவார்த்தையைக் கேட்டு அதைக் கடைப்பிடிப்பவர் இன்னும் அதிகம் பேறுபெற்றோர்” என்கிறார்.
இயேசுவின் இவ்வார்த்தைகள் நமக்கு ஒருசில உண்மைகளை உணர்த்துக்கின்றன. அதில் முதலாவது நாம் இயேசுவின் உறவினர் என்பதாலோ அல்லது கிறிஸ்தவர்கள் என்பதால் மட்டும் பேறுபெற்றவர்கள் ஆகிவிடமுடியாது. மாறாக இறைவார்த்தையைக் கேட்டு, அதன்படி நடக்கும்போதுதான் பேறுபெற்றவர்கள் ஆகமுடியும் என்பதாகும்.
ஏனென்றால் யூதர்கள் தாங்கள் கடவுளால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்கள், கடவுளின் மக்கள் என நினைத்துக்கொண்டு எப்படிப்பட்ட வாழ்க்கை வாழ்ந்தாலும் தாங்கள் கடவுளின் மக்கள்தான் என்று நினைத்து வாழ்ந்தார்கள். இதற்கு திருமுழுக்கு யோவான் மிகத் தெளிவாக பதிலளிக்கிறார். “ஆபிரகாம் எங்களுக்குத் தந்தை என உங்களிடையே சொல்லிப் பெருமை கொள்ளவேண்டாம். இக்கற்களிலிருந்தும் ஆபிரகாமுக்குப் பிள்ளைகளைத் தோன்றச் செய்ய கடவுள் வல்லவர் என உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்” என்கிறார் ( மத் 3:9). இயேசுவும் இதே கருத்தைதான் இங்கே வலியுறுத்துகிறார். ஆகவே நம் குலப் பெருமையோ அல்லது நாங்கள் பாரம்பரியக் கிறிஸ்தவர்கள் அதனால் இரட்சிக்கப்பட்டவர்கள் என்று பெருமை பேசிக்கொண்டிருக்காமல் இறைவார்த்தையைக் கேட்டு, அதன்படி நடக்க முயல்வோம்.
இயேசு கூறும் இரண்டாவது உண்மை. தன்னைப் பெற்றெடுத்த அன்னை மரியாள் தன்னை பெற்றெடுத்தனால் மட்டும் பேறுபெற்றவள் இல்லை, இறைவார்த்தையைக் கேட்டு, அதன்படி நடந்ததாலும் பேறுபெற்றவர் ஆகிறார் என்பதாகும். ஆம், அன்னை மரியாள் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் இறைவார்த்தையின்படி நடந்தவள். அதனால் அவள் இரண்டு விதங்களில் பேறுபெற்றவள் ஆகிறாள்.
ஆகவே, நாம் யூதர்களைப் போன்று பழம்பெருமை பேசிக்கொண்டிருக்காமல் இறைவார்த்தையைக் கேட்டு, அன்னை மரியைப் போன்று நடப்போம். அதன்வழியாக இறையருள் நிறைவாய் பெறுவோம்.
